Revolutie
Kappen met ‘het maken’ in de wereld, inclusief de pogingen daartoe, vergt moed. Het vraagt lef te stoppen met voor elkaar boksen, met uit de grond stampen. Het vraagt durf om niet meer te haasten, hoe hoog het maatschappelijke tempo ook ligt.
Een dapper verdragen is nodig in het bereid zijn van alles te ‘missen’. En een dapper verdragen om misschien (niet) gemist te worden.
Deze moed kan alleen bestaan en groeien wanneer hij geworteld is in het herkennen van je intrinsieke waarde. In het vertrouwen van je ‘natuurlijke waardigheid’ en van de vrucht die die zal dragen.
De natuur doet je dat voor:
‘De natuur haast zich nooit en toch wordt alles volbracht’ -Lao Tse-
Wat zeg ik dit taoïstische zinnetje vaak tegen mezelf, hier in Frankrijk. En wat zie ik het ontzagwekkend bevestigd.
Welke kracht doet de bomen groeien, de appels rijpen en klaprozen opengaan? Welke bron ligt aan die kracht ten grondslag?
Ook zonder die kracht en bron te snappen, is de majesteitelijke moeiteloosheid ervan voelbaar.
Ook in jou en via jou ontvouwt het vanzelfsprekende majesteitelijke zich. Zonder ploeteren, als je het zich laat ontvouwen. Als je voldoende moed en vertrouwen bijeen gescharreld hebt om erin te rusten. En erin te gaan staan.
Voor mij is dit de geleidelijk verlopen revolutie van mijn leven. Die nog lang niet af is. En die zich natuurlijk toch hortend, stotend, knarsend en piepend, want bang, voltrekt. Zonder humor een hopeloze exercitie.
Mogen we samen die moed en dat vertrouwen verzamelen. En oefenen te gaan staan in de enige uiteindelijke waarde, de enige werkelijke ‘autoriteit’: Die van het leven zelf. In jou. In alles.
Ik vermoed dat deze revolutie, die van de emancipatie van Werkelijke Waarde, de revolutie is, die in onze hele wereld nodig is. Belichaamd en gedragen door elk mens.
Lichtvoetig. Want gewichtigheid zal niet meer nodig zijn. Die lachen we hinnikend ons bestaan uit.
